كوچك نيست، تمام هستي است، من مي‌سازمش، كوچكش نخواهم ساخت
روز و شب، روز و شب، با ماه، ستاره، كوير، جنگل .... به اندازه تمام مي‌دانم‌ها و نمي‌دانم‌ها، مي‌سازمش
ديروز‌ها، كه فهميدم مي‌توانم راه بروم، طرحش را ريختم، ديدم، آغاز كردم
امروز دنياي تازه‌اي مي‌بينم ... به ديروز‌ها مي‌افزايم، فردا هم خواهم ساخت، خواهم ساخت
خرده مگير! يك شبه نمي‌سازم كه فردا روز بريزد
هستي جاري است، "من" هم جاري است، تمام دنياي "من" كه نوراني نيست! اگر آسمان دنيايت هميشه آفتابي است و هيچ‌گاه مه بر او نمي‌تابد، براي "من" اين خيال بي‌رنگ است
شب كه در خيابان‌هايش پرسه مي‌زنم، نمي‌بينم تمام كوچه‌هاي رمزآلودش را .... مي‌انديشم "من" را گم كرده‌ام.... گاه بعد از اين مي‌خوابم: شب است! و گاه چنان ديوانه‌ام كه پرسه مي‌زنم، اين بار به زير سايه تنهايي نشستم
من" اينجاست، جهانش را پرسه مي‌زنم