" جاي خالي" معني درد بود، معني نبودن! و من فهميدم كه درمان اين شكنجه‌ي هر روزه، هيچ چيز جز خاطره‌هاي " پُر بودن نيست " . براي چاره ، نگفتم كه بر ديوارهاي اتاق رنگي ديگر بريزم : ماهيت اتاق كامل بود. آن‌چه رنگ باخته بود اتاق بي‌‌آينه بود
و يك روز پس از سير نوشيدن از نبودن ، مست از درد ، به ميان اتاق ايستادم . نه ديگر غمگين بودم و نه شاد ، شايد هم هر دو! هيچ نگفتم ، زير و بم را نگريستم
و يكباره بغض سكوت را شكستم
سكوت كه چند پاره شد ، صدا كه هرز گاهي آمد، زمان كه گذشت، آرام دانستم اتاق را ، چون آن اشك‌هاي كوتاه ريخته شده ام ، در دل بدرود گفته‌‌ام
حال مي‌شد كه روي درش بنويسم : پايان