فال شب يلدا

زان يار دلنوازم شكري اسي با شكايت گر نكته‌دان عشقي خوش بشنو اين حكايت
بي مزد بود و منت هر خدمتي كه كردم يـا رب مباد كــس را مخـدوم بي‌عنايــت
رندان تشنه لب را آبي نمي‌دهد كس گويي ولي شناسان رفيتند از اين ولايت
هر چند بردي آبم روي از درت تنابم جور از حبيب خوش‌تر كز مدعي رعايت
در زلف چون كمندش اي دل مپيچ كانجا سرها بريده بيني بي‌جرم و بي‌جنايت
چشمت به غمزه ما را خون خورد ومي‌پسندي جانا روا نباشد خون‌ريز را حمايت
در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود از گوشه‌اي برون آي اي كوكب هدايت
از هر طرف مه رفتم جر وحشتم نيافزود زنهار ازين بيابان وين راه بي‌نهايت
اين راه را نهايت صورت كجا توان بست كش صد هزار منزل بيش است در بدايت
عشقت رسد به فرياد ور خود به سان حافظ قرآن ز بر بخواني در چهارده روايت