شك

سرشار از "شك" تهي مي‌شوم، هرزگاهي
"شكي" كه نيست اما در ميان خطِ فاصله‌هاي سكوت سر برون مي‌آورد
از ميان حرف‌هاي پراكنده، از تو، از تو، در من
و از شما مي‌پرسم
مگر كسي هست كه به قيمت فراموشي همه چيز را بفروشد؟
مگر كسي هست كه از همه چيز بگذرد براي پست‌ترين فاصله؟
مگر كسي هست كه عشق را براي عشق به دار آويزد؟
و تو كه پرده‌اي به روي حقيقت مي‌كشي
من كه بي‌پاسخ در برابر شك مي‌نشينم و نمي‌دانم
در نهايت چهار گزينه را با هم علامت مي‌زنم
و تلخ‌ترين ترانه‌ام را مي‌خوانم:
بدرقه‌ات كرده‌ام
آب را پشت سرت ريخته‌ام
تو به محوترين نقطه جاده چشمانم رسيده‌اي